Της Τσιώλη Βάγιας
Λυπούμαι, διότι βλέπω τις καταλήψεις και τις αποχές στα σχολεία να πληθαίνουν μέρα με την ημέρα. Διότι βλέπω τα δημόσια σχολεία να βάζουν λουκέτο, την εκπαιδευτική διαδικασία να ακυρούται. Προσέξτε, όλοι εσείς οι θιασώτες της άσκοπης και πλανερής «διεκδίκησης των μαθητικών δικαιωμάτων» μέσω του κλεισίματος του δημόσιου σχολείου, διότι έτσι το οδηγείτε ακόμη πιο βαθιά στην απαξίωση. Έτσι δίνεται άλλοθι στους απεργαζόμενους λύσεις της ιδιωτικής εκπαίδευσης, έτσι δίνετε, άθελα σας ίσως, κύρος στα ιδιωτικά σχολεία στα μάτια της κοινωνίας. Είμαι από τις φωνές εκείνες που καταγγέλλουν το σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα, που κάνουν λόγο για το προβληματικό σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων, για την ανάγκη ουσιαστικών κι εκ βάθρων μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο σχολείο. Αλλά πώς διάολο, θα γίνουν όλα τούτα, αν οι μαθητές βρίσκονται στις καφετέριες και στο ιντερνέτ όλη μέρα αντί για τα θρανία τους; αν οι εκπαιδευτικοί είναι στα σπίτια τους; πώς;
Ναι, είμαι υπέρ των κινητοποιήσεων, των διεκδικήσεων, αλλά με ουσιαστικό τρόπο. Που να αποπειράται να πλήξει τη ρίζα του κακού κι όχι τους ίδιους τους διεκδικητές. Στην περίπτωση των σχολικών καταλήψεων έχουμε το δεύτερο, φως φανάρι. Ό,τι και να είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, κύριοι εκπαιδευτικοί του δημόσιου σχολείου, αγαπητοί γονείς και μαθητές, οφείλουμε να το στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, να στηρίξουμε τα παιδιά μας- τους μαθητές μας – κι όχι να τους σπρώχνουμε με τον τρόπο αυτό πιο βαθιά στην αμάθεια. Βούτυρο στο ψωμί της καθεστηκυίας τάξης, λοιπόν;
Ποια τα αιτήματα των μαθητών, ξέρετε; οι δηλώσεις του Φίλη. Καλώς, έχουν άποψη για τα κοινά τα παιδιά, ούτε λόγος περί του αντιθέτου. Βέβαια, θέτω εδώ το ρητορικό ερώτημα: πόσα από τα παιδιά αυτά γνωρίζουν πλήρως το θέμα; το έχουν ψάξει; Όσα το κατέχουν: ας κάνουν πορείες διαμαρτυρίας ΜΕΤΑ το σχολικό ωράριο, ας δείξουν κατανόηση οι καθηγητές κι ας μην τα εξετάζουν την επόμενη ημέρα (οι περισσότεροι μαθητές, εδώ που τα λέμε, μεγάλη σκασίλα είχαν για την εξέταση, ούτως ή άλλως), ας κάνουν συζητήσεις ιστορικού ενδιαφέροντος μέσα στην τάξη. Ας κάνουν κατάληψη σε άλλο δημόσιο φορέα. Λύσεις υπάρχουν.
Δεύτερο ρητορικό ερώτημα: πόσα από τα παιδιά αυτά που κάνουν την κατάληψη, την κάνουν για να απολαύσουν απλά διακοπές διαρκείας; υπήρξα κι εγώ μαθήτρια στην πρώτη μεγάλη κατάληψη του ΄91 και ξέρω πολύ καλά την απάντηση κι από τη σκοπιά του μαθητή και του καθηγητή που είμαι τώρα.
Ας αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα κι ας διαφωτίσουμε σωστά τα παιδιά μας.
Υ. Γ. Οι εκατοντάδες πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται, οι χιλιάδες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα δεν είναι μείζον ζήτημα; μήπως, να κάναμε κατάληψη και γι΄ αυτό; κι έτσι θα βοηθούσαμε έμπρακτα τους πρόσφυγες; … υπάρχουν σχολεία που μαζεύουν τρόφιμα, φάρμακα και ρουχισμό για τους πρόσφυγες, τώρα με τις καταλήψεις σταματούν όλα αυτά. Αυτό το δημόσιο σχολείο θέλουμε; με κλειστά σχολεία θα μάθουν τα παιδιά τις ανθρωπιστικές αξίες της προσφοράς, της αλληλεγγύης, της ισότητας; Καληνύχτα….
vforvagia 
Την αξία στους θεσμούς την δίνουν οι μετέχοντες σε αυτούς, άρα και οι μαθητές, πλην των άλλων. Η μεγάλη απορία μου, όμως, είναι, γιατί οι γονείς των μαθητών δεν ενδιαφέρονται ουσιαστικά για τα σχολεία των παιδιών τους, για τα αιτήματα των παιδιών τους. Στην πραγματικότητα ελάχιστοι γονείς έχουν γνώση και άποψη για την παιδεία και την κατάσταση των σχολείων, την ποιότητα των μαθημάτων΄, των βιβλίων και του τρόπου διδασκαλίας. Λες και αφ’ ότου αρχίσει το παιδί να πηγαίνει στο σχολείο (από τον βρεφονηπιακό έως το Παν/μιο), πλοηγείται ασφαλώς από αυτόματο πιλότο. Θεσμικό ρόλο στην Παιδεία δεν έχουν οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων ούτε στην διαχείριση των σχολείων ούτε επί των εκτός μαθημάτων σχολικών δραστηριοτήτων. Θα έλεγα, πως πολλοί γονείς νιώθουν ανακούφιση που «ξεφορτώνονται» τα παιδιά τους -έστω για λίγες ώρες της ημέρας- στα σχολεία. Απ’ την άλλη πλευρά το ενδιαφέρον των γονέων είναι κυρίως βαθμοθηρικό, σε βαθμό ψύχωσης, χωρίς να τους απασχολεί η συμπεριφορά του βλαστού τους απέναντι σε διδάσκοντες και συμμαθητές. Όμως, παιδεία δεν είναι απλώς η κακήν-κακώς απόκτηση στεγνών ακαδημαϊκών γνώσεων. Όταν αντιμετωπίζουμε έτσι τα σχολεία και την παιδεία, είναι επόμενο να τα θεωρούμε απαξιωμένο θεσμό εντός απαξιωμένου συστήματος.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Έχοντας συζητήσει με πολλούς γονείς και ούσα η ίδια γονέας, θα ‘λεγα πως οι γονείς έχουν μια λανθασμένη αντίληψη για το σχολείο. Το αντιμετωπίζουν εντελώς βαθμοθηρικά, όπως εύστοχα αναφέρεις, Θανάση. Οι λόγοι είναι πολλοί, θα αναφέρω όμως εδώ τον κυριότερο, κατ’ εμέ, που είναι η λογική του αναλυτικού προγράμματος: συσσώρευση γνώσεων και ταχεία διεκπεραίωση της ύλης. Ο μαθητής του Δημοτικού δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον όγκο και την υφή των ασκήσεων και της μελέτης που ‘χει για το σπίτι. Κρίνεται, λοιπόν, απαραίτητη η παρουσία/βοήθεια του γονέα. Ο γονέας πάλι ξοδεύει πάρα πολλές ώρες καθημερινά, για να είναι πάνω από το κεφάλι και το βιβλίο του παιδιού. Έτσι, αφού συχνά αναγκάζεται να περιορίσει ή και να εγκαταλείψει ακόμη την εργασία του, αλλά και τις ώρες που θα διέθετε για τον εαυτό του (και μιλώ για τη μάνα περισσότερο), θα έχει και απαίτηση το παιδί του να φέρει πάρα πολύ καλό βαθμό.
Από κει και πέρα κανένα άλλο παιδευτικό ιδεώδες δε γνωρίζει ή δεν τον ενδιαφέρει. Φυσικά, δεν τα έχει γευθεί ούτε ο ίδιος. Από την άλλη κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους οι διάφοροι μηχανισμοί μαζοποίησης και αποπροσανατολισμού (π.χ. ΜΜΕ). Γι’ αυτό και οι περισσότεροι σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων έχουν ελάχιστη σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!